De essentie van het leven is iets voor een ander kunnen betekenen.

Mijn naam is Chinello Ifebigh.

Ik ben een Cuddlist® getraind en gecertificeerd Professional Platonic Touch Practitioner; in het volksmond: Knuffeltherapeute, een intimiteitsfacilitator en sinds 2022 een traumaseksuoloog in opleiding.

Ik ben ook een gecertificeerd Registervertrouwenspersoon (Vertrouwenspersoon Ongewenste omgangsvormen VPOO, Vertrouwenspersoon Integriteit VPI en een Confidante). Ik ben de bedenker van de Client Nurturing Method®. Een methode met als basis: een liefdevol, compassievol en met integriteit aanwezig mens te zijn, voor mijn medemens. Dit betekent dat ik een vakvrouw ben (HOOFD) die heel goed kan luisteren naar wat je met je woorden maar ook met je lijf zegt; en dat ik- bij het beoefenen van mijn werk, gebruik maak van zowel woorden (HART) als liefdevolle aanraking (HANDEN).

 Ik heb een uitgebreide achtergrond in diverse disciplines zoals Transpersoonlijke Psychologie, Mythologie, Counseling en Gesprekstherapie. Onder de leiding van diverse leermeesters waaronder Weisfelt, heb ik me in het bijzonder verdiept op het gebied van integriteit en vertrouwelijkheid alsook werken met liefdesenergie: intimiteit, seksualiteit, diverse vormen van Bodywork, platonisch knuffelen, consent en grenzen.

Volgens de familieverhalen riep ik toen ik drie was tegen iedereen dat ik een Mensenknuffelaar zou worden wanneer ik groot werd. Ook ik, heb zoals velen, een ingewikkelde relatie gehad met aanraking, met name in mijn jeugd. Aanraking was niet altijd fijn; het was vaak ongewenst. Mede hierdoor is er bij mij de behoefte ontstaan om mij in te zetten om de kennis en communicatie rondom gewenste aanraking te bevorderen.

Tot mijn twintigste ben ik opgegroeid in het zuiden van Nigeria. Daar heb ik op een internaat gezeten als middelbare school. Halverwege mijn tienerjaren heerste er een tyfusepidemie, mede door het drinken van ernstig vervuild water. Veel kinderen waaronder ik, werden ziek; sommigen met dodelijke afloop. Op sterven na dood werd ik met ernstige complicaties naar huis gestuurd. Mijn moeder was destijds in het buitenland. Bij ons thuis was slechts de huishoudster, Christiana; een lieve, ongeletterde jonge vrouw van het platteland, aanwezig. Bij gebrek aan medicatie werd het snel duidelijk dat ik mijn ziekte niet zou overleven; niet dat het me veel kon schelen: ik was te ver heen om hulp te zoeken of me daar druk over te maken. Christiana heeft me in leven weten te houden door dagelijks gedurende een aantal weken, urenlang intens te knuffelen. Ik ben ervan overtuigd dat ik zonder haar handelingen mijn ziekte niet had overleefd. Zelf is Christiana helaas een jaar of vijf hierna overleden.

In het kader van mijn werk ben ik ooit door iemand A Human Sanctuary genoemd: Een menselijk toevluchtsoord. Een persoon die anderen een veilig kader biedt om kwetsbaarheid, genot, zelfacceptatie en intermenselijke verbondenheid te (her)ontdekken.

Mooie woorden om te lezen maar in mijn eigen woorden zeg ik simpelweg: Ik wil “een Christiana” zijn voor eenieder die het nodig heeft, meer niet.