Het zoveelste grensoverschrijdende gedragsschandaal diende zich helaas onlangs aan. Veel mannen (en vrouwen) zeggen bang te zijn dat je elkaar niet meer een compliment mag geven. Deze angst is begrijpelijk maar volstrekt onnodig wanneer je de Rules of Engagement, de Regels van de Omgang goed begrijpt. Een van de regels gaat over cadeaus. Het belangrijkste aspect van het geven of ontvangen van een cadeau is de vraag: Voor wie is het werkelijk bedoeld? 

Dit lijkt vanzelfsprekend maar de realiteit heeft genoeg bewezen dat het niet zo is. Dingen die we beschouwen als cadeau zijn complimenten, voorwerpen, aandacht, advies, een dienst enz. 

Alle bovengenoemde geven we meestal zonder eerst aan de ontvanger te vragen of die van ons een cadeau zou willen ontvangen. Vaak wordt het cadeau met blijdschap door de ontvanger in ontvangst genomen. Maar vaak ook niet. Ongevraagde cadeaus zijn soms een probleem en een bron van misverstand. Normaal gesproken is een cadeau iets wat je geeft aan de ander. Het doel van het cadeau is dat de ontvanger iets van jou in ontvangst neemt. Om iets in ontvangst te nemen moet er sprake zijn van een wens van de ontvanger om dit daadwerkelijk te doen. De enige manier om te weten of iemand iets ongevraagds van jou in ontvangst wilt nemen is simpelweg om het eerst te vragen.

• Mag ik je een compliment geven over…..?
• Mag ik je advies of een tip geven over.....?
• Zal ik je helpen met.....?

Wat deze voorbeelden laten zien is dat de actie/cadeau is ontstaan vanuit de behoefte van de gever. De “gever” wil eigenlijk iets ongevraagds geven. Het gaat hier niet om jouw goede intenties, maar om JOUW behoefte om een actie vanuit JOUW kant richting een ander te sturen die daar niet om heeft gevraagd.

De kern van deze transactie is dat het gaat om iets wat de gever als gift beschouwt en dit ongevraagd aan de ander wilt geven. Een gouden regel bij dit soort “cadeautjes” die uit eigen initiatief ontstaan, is dat je altijd EERST moet vragen aan de ontvanger of zij het überhaupt wilt ontvangen en op het antwoord wachten voordat je wat doet. Want het feit dat je iemand een cadeau wilt geven -hoe goed bedoeld ook, wil niet zeggen dat de ander er op zit te wachten; laat staan het klakkeloos van jou moet ontvangen; of er blij mee moet zijn. Wanneer je oprecht een ander ergens blij mee wilt maken, is het logisch om eerst te informeren naar waar je ze blij mee mag maken.

Het probleem met het spontaan geven van ongevraagde cadeaus is dat het alles zegt over de gever. Dit soort cadeaus zijn als het Trojaanse paard: er zit altijd een schaduwcadeau in verstopt; namelijk de behoeftebevrediging van de gever zelf. Het schaduwcadeau is het cadeau die de gever aan zichzelf geeft door zogenaamd een cadeau aan een ander te geven. Het gaat vrijwel altijd om een gevoel van genoegzaamheid. En vaak, al ben je als gever er niet van bewust, het schaduwcadeau is nog groter dan het cadeau voor de ander. Het genot effect van het schaduwcadeau op de gever, is vaak evenredig met de mate van dankbaarheid waarmee zijn cadeau door de ontvanger in ontvangst wordt genomen. Daarom zijn veel mensen beledigd of teleurgesteld wanneer de ander hun cadeau/compliment/ hulp/advies/gefluit enz. niet accepteert: het schaduwcadeau valt dan in duigen en het gevoel van bevrediging blijft uit.

Dus lieve heren, wanneer jullie een brandende behoefte hebben om een foto van jouw geslachtsdeel aan iemand te sturen kun je het best eerst vragen: mag ik je een dicpic sturen?

De vraag alleen met dit soort eigen-initiatief-cadeaus is uiteraard: voor wie is het werkelijk bedoeld? Als je heel eerlijk bent, weet je eigenlijk al het antwoord.

*(Het spreekt vanzelf dat je in een formele (werk)relatie sowieso nooit en te nimmer jouw geslachtsdeel live of als foto aan een ander moet willen sturen.)