Gisteravond heb ik mijn zestienjarige ASS dochter huilend in mijn armen gehad.

Ze was ontroostbaar omdat haar allereerste verkering, na drie weken plotseling werd beëindigd. Voor de context, mijn dochter is een extreem gevoelig en verlegen persoon met een autisme spectrum stoornis, die zeer onhandig is in het sociaal verkeer. Hierdoor leidt ze een vrijwel volledig teruggetrokken bestaan welke zich voornamelijk achter haar beeldscherm afspeelt. De jongen had ze online ontmoet. Ze hebben maandenlang online met elkaar gepraat en daarna is hij drie keer vanuit Zuid Holland naar ons in Noord Holland op bezoek geweest. Hij heeft hierna besloten dat de afstand te groot voor hem is om de verkering te behouden.

Urenlang heeft ze liggen kermen van verdriet. De opsomming van haar pijn werd teruggebracht tot deze 2 kreten die ze telkens bleef herhalen:



1. Wie gaat ooit van me houden met mijn autisme?
2. Maar ik wil zo graag geknuffeld worden!

Ik schiet vol, nu, bij het opschrijven van deze woorden. Beroepsmatig heb ik ze zo vaak gehoord. Echter, de pijn, verdriet, eenzaamheid en uitzichtloosheid achter deze woorden wennen nooit.

 Er zijn zoveel mensen die weinig liefde hebben gekend. Zoveel mensen die verlangen naar liefde; die door allerlei redenen, levenservaringen en beperkingen vrezen de liefde niet waardig te zijn. Mensen zoals mijn mensenschuwe dochter, die ondanks haar autisme evengoed een meisje van zestien is met normale verlangens naar contact, romantiek en koestering van een leeftijdsgenoot. Of cliënten die niet meer weten hoe in contact te komen met anderen; mensen met trauma die wel willen, maar de taal van het “hoe contact aan te gaan, hoe te verbinden” niet meer kunnen/durven- of nooit adequaat hebben leren spreken. Mensen met een zeer gering gevoel van eigenwaarde, die denken dat ze te onvolmaakt zijn om ooit geaccepteerd of geliefd te worden. Er zijn zoveel mensen die simpelweg het gevoel niet kennen gewild, gekoesterd en geliefd te zijn. Zo veel mensen die al jaren of zelfs nooit liefdevol zijn aangeraakt.

 Er is zoveel stil leed.

Wanneer ik dreig te verharden door de wreedheden op social media, door allerlei dagelijkse misverstanden en frustraties; wanneer ik weer eens een afschuwelijk verhaal lees, of een filmpje zie van de overvloed aan wreedheden welke we elkaar al te graag aandoen, denk ik aan de pijn achter deze twee bovenstaande zinnen. Ik voel hoe mijn hart als een gesloten vuist, zich weer langzaam ontspant en opent.

Dan weet ik weer waarom ik dit werk doe.